Wychodząc ze schroniska Goûtera, Franck stwierdził, że idę za szybko i on, 65-letni dziadziuś, nie może za mną nadążyć, dlatego teraz będę go ciągnął. To było bardzo wyczerpujące. Około godziny 5.30 Franck chciał się przespać ok. 10 minut na śniegu, bo był zmęczony. Poprosiłem go, abyśmy poczekali na słońce, bo jest mi zimno. Zgodził się. Ale czułem, że ciągnięcie go staje się coraz trudniejsze. O godz. 6.00 już nie miałem siły. Powiedziałem mu, że już nie mogę go ciągnąć. Niech się prześpi gdzie chce, poczekam. Wówczas powiedział mi, że już nie potrzebuje, bo przespał się podczas marszu. 
     Mimo wszystko zamieniliśmy się miejscami, teraz on prowadził, a ja szedłem przywiązany liną za nim. Ale coś się ze mną działo, czułem się fatalnie. Bolała mnie głowa i brzuch. Zacząłem żuć cukierki, które w jakiś sposób powstrzymywały odruchy wymiotne. Najgorsze było to, że miałem coraz mniej radości we wchodzeniu. 
     Około godziny 7.00 zaczęło wychodzić słońce. Widoki były imponujące. Byliśmy już na wysokości ponad 4 tys. m.